Mijn verhaal

Zonder dat ik het meteen doorhad, was ik mijn eerste eigen cliënt. Ik was 15 jaar toen ik startte met hormonale anti conceptie. Eerst de pil, toen een spiraaltje. Heel normaal vond ik dat; de meeste van mijn vriendinnen deden dit rond die leeftijd. Pas toen ik een kinderwens kreeg, rond mijn 30e, stopte ik hiermee. Een nare periode volgde.

Ik raakte zwanger, maar kreeg ook verschillende miskramen. Ik kreeg er een zware hormoonkuur, een hoop stress en allerlei ‘vage’ klachten bij. Omdat ik alles een plekje wilde geven voordat we verder zouden gaan met proberen voor een zwangerschap, besloot ik weer een spiraaltje te nemen. Vanaf dit moment kreeg ik ernstige klachten.

Ik had heftige moodswings, onregelmatige cycli, hele depressieve momenten, gevoeligheid voor angst, overal tintelingen en een trillend lijf. Zo erg, dat ik er soms nachten niet van sliep. Ik herkende mezelf in de verste verte niet meer. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Het was beangstigend en ik snapte er niks van.

Ik begon me af te vragen: zou dit te maken hebben met al die hormonale schommelingen die ik in de afgelopen tijd heb meegemaakt? Zou het kunnen dat die kunstmatige hormonen mij geen goed doen en hebben gedaan? Toen ik na lang doorzetten bij de gynaecoloog terecht kwam, werd na onderzoek inderdaad geconstateerd dat mijn hormonale gezondheid behoorlijk verstoord was. Maar.. aan mijn klachten was volgens hem niets te doen.

Misschien was het mijn wanhoop, misschien was het mijn intuïtie, maar iets in mij zei dat dat niet waar was. Ik begon alles te lezen wat er maar te lezen viel over hormonen en vrouwelijke gezondheid, over het ritme van mijn eigen lijf en cyclisch leven, over de invloed van hormonale anti conceptie en over neurotransmitters, over de invloed van voeding en leefstijl.